Nierozłączki górskie

(Agapornis taranta)  

Nierozłączki górskie są największymi z nierozłączek, osiągają długość 16,5 cm. U gatunku tego można rozpoznać płeć po różnicach w wyglądzie zewnętrznym. Samice są głównie żywozielone, spody ich skrzydeł są zielono-czarne, a dziób czerwony. U samców pióra pod skrzydłami są całkowicie czarne, a gdy osiągają 9 miesięcy ujawnia się czerwone czoło.

Naturalnym środowiskiem tych nierozłączek są góry Etiopii, nazwa taranta pochodzi od istniejącego tam pasma. Odnalezione zostały tam na początku 19w. Podgatunek nierozłączek górskich (Agapornis taranta nana) charakteryzujący się mniejszym dziobem i krótszymi skrzydłami odkryto dopiero w 1931r i uważany jest za płodniejszy. Zamieszkują one tereny wyniesione od 1300 do 2000 m n.p.m. Papugi te przystosowane są do niewysokich temperatur, na dworzu nie szkodzi im niewielki przymrozek pod warunkiem, że ma ją cieplejsze i suche miejsce, gdzie mogą się schować.

Żyjąc pośród gór ptaki te podczas lęgów nie wymagają wysokiej temperatury. Papugi te wyścielają tylko dno budki lęgowej, używając do tego czasami własnych piór, dobrym materiałem na gniazdo jest także słoma. Poszczególnych par nie powinno się trzymać w jednej wolierze lub klatce z innymi ptakami bowiem samice w okresie lęgowym mogą stać się wyjątkowo agresywne.

Gotowość do lęgów osiągają ptaki dwuletnie. Zazwyczaj na lęg składają się 4 jaja, wysiadywanie trwa 28 dni, młode opuszczają budkę lęgową po 7-8 tygodniach. Nierozłączki te mogą odbyć jeden, lub co najwyżej dwa lęgi rocznie.

Częstym dodatkiem do diety tych nierozłączek powinny być świeże owoce, a cennym dodatkiem są suszone figi.

<a href="http://www.ceneo.pl/Narzedzia_mechaniczne_do_ogrodu#pid=11277&crid=69842&cid=14254" rel="nofollow"><img src="http://image2.ceneo.pl/data/banners/banner_482.jpg"></img></a>
 

Nierozłączki siwogłowe

(Agapornis canus) 

Nierozłączki siwogłowe są niewielkie, osiągają długość 13cm przy wadze 25g. Tułów tych nierozłączek jest jasnozielony, skrzydła ciemniejsze. U gatunku tego nie występuje biała otoczka dookoła oczu. Dziób jest niewielki, blady. Płeć rozpoznaje się po ubarwieniu, samce mają głowę pokrytą bardzo jasnymi popielatymi piórami, które przy dobrej kondycji ptaka mienią się niebiesko. Głowy samic są zielono-szare. W naturze wszystkie młode opuszczające gniazdo mają ubarwienie samic, a siwy, jasny kolor głowy u samców zaczyna być widoczny dopiero po pierzeniu, co ma miejsce po 5-6 miesiącach od wylęgu. W przypadku ptaków trzymanych w niewoli często zdarza się, że popielata barwa u młodych samców pojawia się już wtedy gdy opuszczają budkę lęgową, umożliwia to bardzo szybkie rozróżnienie płci wśród młodych nierozłączek.

Nierozłączki siwogłowe są jedynym gatunkiem, który zamieszkuje Madagaskar i okoliczne wyspy. Ich naturalnym siedliskiem jest granica pomiędzy otwartą sawanną, a wiecznie zielonymi lasami. Występują w różnej wielkości grupach, często towarzyszą innym gatunkom małych ptaków.

Ze względu na nieduże rozmiary nierozłączki siwogłowe wymagają pokarmu o większym rozdrobnieniu. Na wolności papugi te odżywiają się nasiona traw, zbożami (głównie uprawianym tam ryżem) oraz różnymi owocami.

 

Lęgi odbywają się w dziuplach drzew, samice wyścielają ich dno źdźbłami traw, liśćmi i kawałkami kory. W hodowli dno budki należy wyścielić torfem lub trocinami ponieważ część sami może złożyć jajka na gołym dnie budki, co uniemożliwia utrzymanie właściwej temperatury. Nie należy zapominać o zapewnieniu wysokiej wilgotności powietrza. Aby lęgi doszły do skutku ptaki potrzebują dużo miejsca, wskazana jest woliera. Samica znosi zazwyczaj 3-4 jaja ale zdarza się że lęg osiąga 7 sztuk. Ich wysiadywanie trwa 20 - 22 dni.

Nierozłączki tego gatunku są wrażliwe na wilgoć i przeciągi, są też płochliwe. Uspokoić je może zamontowanie budki lęgowej, w której mogą się schować gdy czegoś się boją. Skuteczną metodą na oswojenie ptaków tego gatunku jest ręczne karmienie piskląt.

Nierozłączki krasnogłowe

Nierozłączki krasnogłowe
(niassa)

(Agapornis lilianae) 

Nierozłączki niassa są najmniejsze z wszystkich dziewięciu gatunków, ich długość wynosi 12-13cm. Jak u wszystkich gatunków z białą obwódką dookoła oczu nie ma możliwości rozpoznania płci po ubarwieniu. Tułów tych nierozłączek jest jasnozielony, skrzydła ciemnozielone, a lotki czarne. Głowa jest pomarańczowo-żółta, przy czym pomiędzy tymi kolorami występuje wyraźna granica Niewielki, mocno zakrzywiony dziób jest jasno-czerwony przy czym u nasady jest jeszcze jaśniejszy. Kuper jest jasnozielony tak jak plecy, jakiekolwiek niebieskie przebarwienia, lub ciemniejszy kolor, są oznaką hybrydyzacji z innymi nierozłączkami.

Nierozłączki niassa występują w południowej Tanzanii, północnym Zimbabwe i wschodniej Zambii. Po raz pierwszy nierozłączki te zostały opisane w 1864r, jednak dopiero w 1894r. Shelley uznał je za odrębny gatunek, a nie podgatunek innych nierozłączek. Sprowadzone do europy zostały w 1926r. szybko zaaklimatyzowały się i zaczęły rozmnażać.

Jest to jeden z delikatniejszych gatunków, z tego powodu gatunek ten jest często krzyżowany z innymi nierozłączkami, szczególnie z podobnymi nierozłączkami Fischera. Oznakami krzyżowania może być ciemniejszy, jednorodnie czerwony, większy dziób, połyskliwe niebieskie pióra na kuprze, lub ich ciemniejsza barwa oraz zaszarzenie na twarzy i większy wzrost. Krzyżówki nie są gorszymi ptakami, nie ma z nimi dodatkowych problemów w hodowli, a poza tym są odporniejsze na stres i choroby. Wiadomo jednak także, że populacja nierozłączek niassa w naturze ciągle się kurczy. Ptaki z klatek mogą stać się jedynym rezerwuarem osobników w przypadku ewentualnej reintrodukcji.

U nierozłączek niassa jako u pierwszych nierozłączek z białą obwódką wokół oczu powstała mutacja żółta z czerwonymi oczami. Została ona odkryta w latach 30-tych. Mutacja ta, zwana "lutino", jest recesywna, ale odmiennie niż u nierozłączek czerwonoczelnych nie jest ona sprzęgnięta z płcią. Cecha ta została przez krzyżowanie przeniesiona na inne gatunki - Fischera i czarnogłowe.

Jest to jeden z najrzadszych gatunków w hodowli.

 

Nierozłączki czarnolice

(Agapornis nigrigenis) 

Są to najmniejsze z nierozłączek, osiągają długość 12-13 cm. Jak u wszystkich nierozłączek z białą obwódką wokół oczu nie można rozróżnić płci po ubarwieniu. Twarz jest czarna, dziób czerwony, jaśniejszy u nasady. Na szyi występuje pomarańczowa plama. Błękitne pióra na kuprze są oznaką hybrydyzacji z innym gatunkiem nierozłączek, ptaki "czystej krwi" nie mają ich wcale. Kolor tułowia jest jasnozielony, niebiesko połyskliwy. Skrzydła są ciemniejsze. Gatunek ten często był krzyżowany z nierozłączką czarnogłową. Odmiany barwne otrzymano przez hybrydyzację z mutacjami nierozłączek czarnogłowych i późniejsze krzyżowanie wsteczne z dziko ubarwionymi nierozłączkami czarnolicymi.

Gatunek ten został odkryty w 1894 roku przez Shelley'a. Nierozłączki te występują w dolinach rzeki Zambezi, gdzie klimat jest wilgotny, ziemię porasta las. Ptaki te zakładają gniazda w dziuplach.

Rozróżnianie płci jest trudne i często pewne na 50%.

Nierozłączki czarnolice najlepiej czują się trzymane w grupie. Samice wyścielają budkę lęgową różnym materiałem roślinnym. Podczas lęgów szczególnie ważna jest wysoka wilgotność powietrza. Samica składa od 3 do 5 jajek i wysiaduje je przez 24 dni. Małe nierozłączki opuszczają gniazdo po 5 - 6 tygodniach i jeszcze przez pewien czas są karmione przez samca.

 

Nierozłączki czarnogłowe

(Agapornis personata)  

 

Długość nierozłączek czarnogłowych wynosi około 15 cm. Jest to popularny gatunek o kontrastowym ubarwieniu. Nazwa tych nierozłączek pochodzi od charakterystycznej czarnej "maski" na głowie. Tułów jest jasnozielony, skrzydła są ciemniejsze. Oczy są czarno-brązowe, z szeroką białą obwódką. Dziób jest jednolici ciemnoczerwony. Młode ptaki są ubarwione są tak samo jak dorosłe, ich kolory są bardziej matowe. Ubarwienie samic i samców nierozłączek czarnogłowych jest takie samo.

Nierozłączki czarnogłowe wydały kilka kolorowych mutacji, a są to: albinos, żółta, z pomarańczowym tułowiem, niebieskoszara, kobaltowa oraz oliwkowa. Ptaki wszystkich odmian oprócz albinosa posiadają czarną maskę na głowie, u odmiany żółtej jest ona słabo zaznaczona.

Brak jest różnic w ubarwieniu samca i samicy. Samiec waży średnio 50g., samica 55g. Samica jest nieco większa i ma szerzej rozstawione nóżki.

Nierozłączki te występują w południowej Tanzanii, pomiędzy jeziorami Wiktorii i Malawi, sąsiadują z nierozłączkami Fischera. Zamieszkują trawiaste stepy porośnięte baobabami i akacjami. Występują w koloniach. Gniazda zakładają w szczelinach murów, dziuplach i opuszczonych budowlach jaskółek. Materiał na gniazdo samice zanoszą na miejsce w dziobie.

W hodowli lęgi odbywają się w budkach lęgowych, wnętrze budki wyściełane jest materiałem roślinnym. Samica składa jajka co 24 godziny, a w lęgu może być 5-7 ich. Samica wysiaduje je przez 21-23 dni po złożeniu pierwszego lub drugiego, a nawet trzeciego. Małe nierozłączki opuszczają gniazdo po ok. 45 dniach od wyklucia i jeszcze przez dwa tygodnie są karmione przez samca.

NIEROZŁĄCZKI FISCHERA

Nierozłączki Fischera
(rudogłowe)(Agapornis fischeri)

Długość nierozłączek Fischera wynosi około 14 cm (z ogonem). Nie można rozróżnić płci po ubarwieniu. Jasnozielony kolor tułowia przechodzi nagle w żółty szyi a później w pomarańczowo - czerwony głowy z malutkim zszarzeniem na jej czubku. Oczy są czarno-brązowe, otoczone szeroką białą obwódką, dziób zakrzywiony, jednorodnie żywoczerwony. Górna powierzchnia kupra pokryta jest ciemnoniebieskimi połyskliwymi piórami, a końcówki piór ogonowych zabarwione są jasnoniebiesko. Skrzydła na zewnątrz są ciemnozielone, od spodu i na końcach czarnobrązowe. Młode ptaki są ubarwione tak samo jak dorosłe, ich kolory mogą być nieco bledsze. Jak dotąd wyhodowano odmiany: lutino (głowa i oczy czerwone, ciało żółte), żółtą, niebieską oraz albinotyczną. Nie widziałem jednak jeszcze w polskich sklepach kolorowych odmian tych nierozłączek.

Gatunek ten został odkryty w 1887 roku przez A. Reichenowa i nazwany na cześć współodkrywcy dr G.A.Fischera. Nierozłączki te występują w północnej Tanzanii, na południe od jeziora Wiktorii. W naturze ich okres lęgowy przypada tuż po sezonie deszczowym, na początku maja, w hodowli lęgi mogą odbywać się praktycznie cały rok ale najlepszym czasem jest późna wiosna i wczesne lato.

Zachowania godowe zaczynają się karmieniem przez samca samicy, który kiwając głową zwraca zawartość wola. Samiec lata dookoła samicy, ćwierkając przy tym i zgrzytając dziobem. Często dopiero wtedy można rozróżnić płeć (samiec odzywa się wtedy dużo częściej niż samica) ponieważ morfologiczny dymorfizm płciowy u tego gatunku jest bardzo niewielki i przejawia się w różnicy w kształcie głowy. 

W naturze nierozłączki gniazdują w dziuplach drzew lub w opuszczonych budowlach wikłaczy. W hodowli trzeba zapewnić im budkę lęgową oraz materiał do zbudowania gniazda wewnątrz niej - świeże, cienkie gałązki brzozowe lub wierzbowe, resztki kolb prosa senegalskiego, łodygi pszenicy. Materiał ten jest, czasem po wstępnym rozdrobnieniu, zanoszony do budki lęgowej głównie przez samicę. Gdy gałązki te znajdą się już w budce są starannie układane tak aby utworzyć tunel z komorą gniazdową na końcu. Gdy gniazdo jest już prawie gotowe samica rozdziera niektóre gałązki na cienkie paski i mości nimi komorę lęgową. Po ukończeniu budowli samica składa jajka, najczęściej co dwa dni po jednym. Docelowo jest ich 4-6, a wysiadywanie trwa 21-22 dni. W czasie zalotów i lęgów samic karmi partnerkę zwracając pokarm z wola. Małe nierozłączki opuszczają gniazdo po 6-ciu tygodniach i jeszcze przez dwa są karmione przez samca. 

 

Nierozłączki czerwonoczelne

(Agapornis roseicollis)

 Gatunek ten jest najczęściej spotykany w hodowli, większość ptaków sprzedawanych w sklepach to właśnie nierozłączki czerwonoczelne. Ich popularność wynika z wielkiej podatności na prace hodowlane oraz wytworzenia największej ilości odmian barwnych. Nazwa tych nierozłączek pochodzi od czerwonego zabarwienia twarzy, plama czerwieni tworzy tzw. maseczkę. Tułów jest jasnozielony, skrzydła są ciemniejsze. Oczy nie posiadają białej obwódki. Dziób jest jasny, różowożółtawy. Na kuprze znajduje się niebieska, dość jasna, błyszcząca plama. Młode ptaki są ubarwione podobnie jak dorosłe, kolor maseczki nie jest tak jaskrawy i nie występuje na czole. Bardzo młode ptaszki mają na dziobie ciemnobrązową plamę, która wraz ze wzrostem ptaka przesuwa się do końca dzioba i zanika. Ubarwienie samic i samców nierozłączek czerwonoczelnych jest prawie takie samo. Wiadomości te odnoszą się głównie do formy wyjściowej gatunku - zielonej.

Nierozłączki czerwonoczelne znane są z wielkiej ilości odmian barwnych pochodzących z mutacji genów. Kolor ptaka zależy od występowania i ilości trzech podstawowych barw: ciemnobrązowej, żółto-czerwonej i niebieskiej (światło odbite). Ubarwienie odmienne niż u ptaka dzikiego powodowane jest najczęściej przez zmniejszenie lub całkowity brak wytwarzania tych barw . Zmiana genetyczna może zmienić sposób w jaki pióra odbijają światło i jak jest w nich rozmieszczony barwnik.
 

Mutacje podzieliłem ze względu na konfiguracje genów które umożliwiają jej ujawnianie się.

• Mutacje recesywne - aby cecha mogła się ujawnić w wyglądzie ptaka musi on posiadać w genomie dwie kopie danego genu. Ptak z pojedynczą kopią nie będzie ujawniał tej cechy mimo, że może ją przekazać potomstwu.
  
  • niebieska - ptak tej odmiany prawie nie produkuje żółtych i czerwonych barwników, zamiast maseczki ma jedynie jasne, brzoskwiniowe pole na czołem. Lotki i oczy są czarno-brązowe.    
  • niebieska z białą twarzą - podobna do poprzedniej, twarz jest prawie biała, czasami całkowicie. Krzyżówka tych dwóch odmian niebieskich, posiadająca po jednej kopii tych mutacji, daje odmianę morskozieloną.
  • amerykańska żółta - ptak tej odmiany wytwarza melaninę i niebieską barwę w bardzo ograniczonych ilościach. Oczy ma czarne, tułów jasny, szarawozółty, lotki szare. Ptak z parami genów tej odmiany oraz niebieskiej określany jest jako srebrny.
  
  
• Mutacje kodominujące - ptak z jedną kopią genu częściowo wykazuje odmienną cechę, nie jest ona jednak tak uwidoczniona jak w przypadku posiadania przez ptaka pary tego genu.
  • ciemna - powoduje zmianę właściwości fizycznych piór, przez co stają się one bardziej ciemne, a w przypadku posiadania pary genów nawet szare. Ptak z jednym genem ma ciemniejszą plamę na kuprze, podczas gdy ptak z parą genów plamę ma całkowicie siwą. Ptaki z tą mutacją określa się często jako kobaltowe, jadeitowe i oliwkowe.   
  • fioletowa - ptak taki ujawnia więcej niebieskiej barwy, jego tułów jest przez to ciemniejszy, a plama na kuprze zdecydowanie większa i ciemniejsza.   
  • pomarańczowa twarz - oprócz zmiany koloru maseczki ptak jest nieco jaśniejszy. Osobnik z jedną kopią tego genu ma maseczkę o kolorze pośrednim pomiędzy czerwonym a pomarańczowym.
  
  
• Mutacje sprzężone z płcią 
• - geny odpowiedzialne za te mutacje zlokalizowane są w chromosomach płci. U samic występuje układ tych chromosomów WZ, a u samców WW. Aby wywołać u samicy uzewnętrznienie danej cechy wystarczy jej jedna kopia genu zlokalizowana w chromosomie W. U samca potrzebne są dwie kopie do ujawnienia się cechy, ponieważ działanie samotnej kopii genu jest maskowane przez drugi, nie poddany mutacji gen. Sytuacja ta jest adekwatna do daltonizmu, który zdecydowanie częściej występuje u mężczyzn niż u kobiet, pamiętając że sposób determinacji płci u ptaków jest odwrotny od innych kręgowców, gdzie płeć męska posiada XY, a żeńska XX.
  • "lutino" - mutację tą charakteryzują czerwone oczy i maseczka oraz słoneczno-żółty tułów i białe lotki. Ptak "lutino" pochodzący od odmian niebieskich i morskiej określany jest jako "creamino" i jest jasnocytrynowej barwy. 
  • amerykańska i australijska cynamonowa - wywołuje zmniejszenie produkcji melaniny do 40 - 50%. Przez to lotki są szare, a oczy rubinowe. Kolory tułowia są jaśniejsze i bardziej żółte (np. ptak o wyjściowym - zielonym ubarwieniu pod wpływem tej mutacji staje się koloru zielonego groszku).

• Mutacje dominujące - ptak posiadający przynajmniej jedną kopię genu wykazuje określoną cechę, druga kopia tego genu w nie wpływa na intensywność ani ujawnianie się cechy.
  • nakrapianie - powoduje powstawanie na upierzeniu ptaka żółtych lub białych (jeśli ptak pochodzi od odmiany niebieskiej) łatek.

Mimo braku większej różnicy w ubarwieniu dość łatwo jest u tego gatunku rozróżnić samca od samicy:

samica jest nieznacznie większa od samca, ma szerszy kuper

samica ma bardziej zaokrągloną i mniejszą głowę

kolor czoła u samicy jest nieznacznie mniej intensywny (tylko u niektórych odmian barwnych)

tylko samiec przynosi pokarm samicy i młodym, tylko on tokuje

Nierozłączki te występują na zachodzie południowej Afryki, zamieszkują suche zbocza górskie na obrzeżach pustyni, przemieszczają się w odległe miejsca w poszukiwaniu wody. Występują w koloniach. Gniazda zakładają w niszach skalnych, gniazdach wikłaczy i wróbli. Materiał na gniazdo, (rozdrobnioną korę młodych gałęzi), samice zanoszą na miejsce wpleciony w pióra ogona i piersi. Umiejętność ta jest wrodzona, czego dowodem są obserwacje krzyżówek nierozłączek czerwonoczelnych i Fischera. Osobniki z takich hodowli przy budowie gniazda próbują przenosić paski kory pomiędzy piórami, mimo że nigdy nie widziały podobnego zachowania u innych ptaków. W końcu wybierają sposób przenoszenia budulca reprezentowany przez nierozłączki Fischera, nadal jednak próbują metody drugiego rodzica. 

W hodowli lęgi odbywają się w budkach lęgowych, materiał do zbudowania gniazda wewnątrz niej to świeże gałązki wierzbowe, które obdzierane są z kory, która następnie jest układana w gnieździe. W przypadku, gdy gałązki są zbyt suche samica moczy je najpierw w wodzie. Po sporządzeniu gniazda samica składa jajka po jednym co 1-2 dni. Docelową ilością złożonych jajek jest 3-5. Samica wysiaduje je przez 21-23 dni zaczynając po złożeniu pierwszego lub drugiego. W tym czasie samiec ją karmi i broni gniazda, czasami zastępuję partnerkę w wysiadywaniu. Małe nierozłączki opuszczają gniazdo po 5-6 tygodniach i jeszcze przez dwa są karmione przez samca. Ich pełne, dorosłe barwy będą widoczne za niecały rok, po pierzeniu. 

MIESZKANIE DLA PAPUŻEK NIEROZŁĄCZEK

Kupując papugę lub jakiekolwiek inne zwierzątko bierzesz drogi internauto na siebie odpowiedzialność za całą resztę jego życia. Zdając sobie z tego sprawę należy zapewnić nierozłączkom jak najbardziej bezpieczne i komfortowe miejsce przebywania.

Klatka

Zakup klatki jest jednorazowym wydatkiem. Najlepszą klatką jest największa na jaką Cię stać. Powinna być przynajmniej na tyle długa aby ptak mógł rozprostować skrzydła i przelecieć, a nie przeskoczyć z żerdzi na żerdź czyli ok. 50 cm. Dno powinno ułatwiać sprzątanie i być odporne na wilgoć dlatego najczęściej stosuje się w tym przypadku plastik. Najlepiej jeśli druty klatki będą ułożone poziomo co ułatwia nierozłączkom wspinanie się. Najlepsze są klatki malowane proszkowo, ewentualnie ocynkowane. W przypadku cynku istnieje pewna obawa, ponieważ mimo że pierwiastek ten jest w małych ilościach niezbędny dla organizmu, to w dużych dawkach jest toksyczny. Zagrożenie mogą stwarzać klatki pokrywane nim metodą zanurzeniową, warstwa tego metalu jest wtedy gruba i słabo przylega do prętów. Ptak może odłupywać z takiej klatki cynkowe wióry i zatruć się. Klatki pokrywane cynkiem galwanicznie są bezpieczne ponieważ warstwa tego metalu jest w tym przypadku bardzo cienka i dobrze przylega, nie ma możliwości jej odłupywania. Prawdopodobnie wszystkie oferowane w sklepach klatki są pokrywane cynkiem w ten drugi sposób ale jest to przestroga dla chcących samodzielnie skonstruować zakątek dla papugi.

Przydać mogą się dodatkowe drzwiczki z boku klatki, które są miejscem do ewentualnego przyczepienia budki lęgowej. Należy pamiętać, że otwory na pojemniki z pokarmem są świetną drogą ewakuacji dla nierozłączek, i nie są one w stanie nie skorzystać z tej okazji.

Jej wyposażenie

W klatce muszą się znaleźć żerdki. Wystarczą dwie lub trzy. Koniecznie muszą być drewniane, okrągłe, wycięte z nieokorowanej gałęzi o średnicy ok. 2,5 cm. Plastikowe żerdzie nie dość, że są mało estetyczne to jeszcze powodują przerost pazurów i stany zapalne kończyn. Żerdzie powinny byś ustawione prostopadle do długości klatki, wtedy optymalnie się ją wykorzystuje. Muszą jednak być oddalone od ściany klatki, tak aby ptak nie ocierał sobie ogona o druty.

Karmidła powinny być zawieszone w środku klatki i powinny być dwa, jedno do ziaren i jedno do owoców oraz innych produktów zawierających dużo wody. W klatce musi się znaleźć także poidło zawsze wypełnione świeżą wodą. Naczynia do kąpieli zawieszane na stałe są niepotrzebne. Trzeba tylko pozwolić nierozłączkom wykąpać się w płaskiej miseczce z 2-3 cm letniej wody raz na kilka dni.

Z zabawek polecałbym zdrewniałe, cienkie, wierzbowe lub brzozowe gałązki , po godzinie zostają z nich strzępy i wióry. Inne urządzenia można sporządzić samemu z naturalnego sznurka, gałęzi itp. Ważne jest aby zabawka nie miała ostrych krawędzi i zbyt małych pętli lub otworów gdzie nierozłączka mogłaby zaklinować się.

Pokój

Trzymanie nierozłączek (i wszystkich innych ptaków) tylko w klatce jest barbarzyństwem. Te małe zwierzaki muszą się wylatać, ich skrzydła nie są tylko dla ozdoby. Aby zmaksymalizować komfort ptaka i zminimalizować ewentualne straty w wyposażeniu wnętrza powinno się: zakryć kable, powynosić trujące rośliny i ewentualnie zamontować metalową, drobną siatkę w oknie, co uniemożliwi ucieczkę przez nieopatrznie pozostawione otwarte okno. Trzeba się także liczyć z częstszym sprzątaniem.

Nierozłączki zazwyczaj wybierają najwyższe miejsca w pokoju i po krótkim locie stamtąd Ciebie obserwują. Dobrym rozwiązaniem na na lądowisko jest naturalna gałąź, gdzie będą mogły sobie siedzieć. Na takim "drzewku" pozawieszać można różne zabawki, huśtawki, drabinki itp. Pod takie miejsce dobrze jest podłożyć coś łatwo zmywalnego.

Woliera

Od końca wiosny do początku jesieni można bez obaw trzymać nierozłączki na dworze w wolierze, przystosować można także balkon itp. Większość gatunków nierozłączek można trzymać w stadzie i jest to nawet wskazane. Ptaki wychowywane w wolierach mogą częściej latać, są silniejsze. W dużych pomieszczeniach papugi łatwiej przystępują do lęgów.

Minimalną powierzchnią przypadającą na parę jest 1m². Odległość pomiędzy drutami klatki nie może przekraczać 2/3 cala. W wolierze trzeba pozawieszać gałęzie tak aby nie utrudniały lotów, w jednym z kątów można ułożyć z nich stos.

Mimo, że są to ptaki stadne, posiadają one rozwinięty instynkt terytorialny i zwłaszcza w czasie lęgów może dochodzić do nieporozumień pomiędzy parami. Samice często walczą o budki lęgowe. Aby zminimalizować ryzyko bójek w wolierze trzeba umieścić kilka budek więcej niż jest par, a ich otwory wejściowe powinny być na jednakowym poziomie. Nie należy także poszczególnych budek lęgowych umieszczać blisko siebie. Trzeba także pamiętać aby w wolierze znajdowały się więcej niż dwie pary ponieważ w innym przypadku słabsza para będzie przeganiana.

Nierozłączek niestety nie można trzymać w wolierze z papużkami falistymi ponieważ zabierają im budki lęgowe. Poszczególne gatunki nierozłączek także należy trzymać oddzielnie ponieważ łatwo dobierają się w pary międzygatunkowe.

 

 

ZAKUP PAPUŻEK NIEROZŁĄCZEK

Jeśli jesteś już pewny, drogi czytelniku, że nierozłączki to wymarzone zwierzątko dla Ciebie i dokonałeś już zakupu klatki można już dokonać zakupu papugi lub dwóch. Abyś uniknął późniejszych rozczarowań i problemów zwróć uwagę na następujące sprawy:

Zdrowie papugi

Zdrowa nierozłączka ma lśniące, czyste upierzenie, nie powinna mieć łysych miejsc. Kondycję ptaka poznaje się zazwyczaj po rozwinięciu mięśni piersiowych, ich warstwa, po bokach mostka powinna być gruba, a klatka piersiowa pełna, wypukła. Świadczy to jednak głównie o tym, że papużka miała możliwość częstego latania. Objawami choroby mogą być sklejone piórka wokół ujścia przewodu pokarmowego - kloaki, co wskazuje na biegunkę, a także powiększone, mokre otwory nosowe - objaw przeziębienia.

Zachowanie

Nierozłączka nie powinna panicznie bać się ludzi, potem trudniej ją oswoić. Najlepiej stanąć na chwilę przed klatką ze zwierzęciem i poprzyglądać się jemu. Papuga powinna być energiczna, ciekawska, ruchliwa, najlepiej, jeśli sama podejdzie do Ciebie. Ptak osowiały, senny, siedzący cały czas w jednym miejscu na żerdzi lub na dnie klatki może być chory.

Koszt

Popularne gatunki papużek nierozłączek można dostać na giełdzie zoologicznej już za kilkadziesiąt złotych, ceny w sklepach niejednokrotnie są dużo wyższe, osiągają do 330zł za parę. Cena papugi w tym przypadku zależy prawie jedynie od miejsca gdzie się ją kupuje, rzadko zdarza się, że droższe są papugi odmian barwnych.

Razem czy osobno

Nierozłączki są ptakami stadnymi. Naturalne jest dla nich występowanie w grupie, dwie nierozłączki to minimum. Para ptaków nigdy nie oswoi się tak jak pojedyncza papuga, w takiej sytuacji ptaki są jednak szczęśliwsze. Nie wymagają poświęcania mnóstwa czasu, zajmują się swoimi sprawami. Twoja rola polega wtedy głównie na obserwacji.

Jeśli masz dużo wolnego czasu i chcesz go poświęcić na zabawę i oswajanie to możesz także trzymać pojedynczą nierozłączkę. W USA bardzo popularne są ptaki, które jako pisklęta karmione były przez człowieka. Papuga taka nie boi się ludzi, uważa ich za członków swojego stada, ma jednak często duże problemy z innymi papugami. Moim zdaniem lepiej jest podglądać naturę niż ją modyfikować.

POŻYWIENIE PAPUŻEK NIEROZŁĄCZEK

Nierozłączki są roślinożerne ale od czasu do czasu uzupełniają dietę małym robaczkiem. W naturze odżywiają się głównie nasionami traw, prosem podkradzionym od tubylczego rolnika, zielonymi częściami roślin, owocami, okazyjnie owadami. Ptakom w niewoli powinniśmy zapewnić przynajmniej podobne do naturalnego menu w skład którego wchodzą:

Mieszanka ziaren

Gotowe mieszanki zazwyczaj posiadają dostosowany do gatunku skład, są też bardzo łatwo dostępne i niedrogie, nie bawmy się więc w samodzielne mieszanie z trudem zdobytych składników jeśli mamy tylko 2 papużki. Przy wyborze pokarmu kierujmy się przede wszystkim naturalnością i różnorodnością zawartych w nim składników. Kolorowe wafelki w mieszance wcale nie smakują papudze tak bardzo jak słonecznik w łupince. Ważne jest także aby składniki były świeże i wolne od pleśni i szkodników (np. wołków i moli zbożowych). Nierozłączka zjada dziennie około 2 łyżeczek ziaren.

Warzywa, owoce, zielonka

Oprócz ziaren nierozłączki jedzą również liście mleczu, gwiazdnicy, koniczyny, trawę, warzywa (marchew, kapusta, kolby kukurydzy itp.), owoce (jabłka, banany, truskawki itp.), kiełki zbóż, moje uwielbiają (obrane ze skórki!) mandarynki. Nie należy ich karmić sałatą ponieważ może ona być przyczyną rozstroju żołądka, poza tym jest ona tak jak inne nowalijki najobficiej nawożona przez producentów. Pamiętać należy także o dokładnym umyciu i obraniu podawanych warzyw i owoców, ze względu na pozostałości środków ochrony roślin. Uważać należy też na zieleninę, która powinna być zbierana w niezanieczyszczonym miejscu, umyta i osuszona. W zimie można posiać trochę owsa do doniczki na parapecie, lub wstawić kilka brzozowych gałązek do wody, skubanie ich daje nierozłączkom wiele radości. Oprócz tego co im podajemy za przysmak uważają kwiaty doniczkowe, nierozłączki potrafią sobie poradzić nawet z kaktusami należy więc pamiętać aby w pokoju gdzie je wypuszczamy nie było żadnych roślin trujących (diffenbachi, bluszczu, narcyzów, wilczomleczy-gwiazd betlejemskich, itp.).

Woda

Woda dla papug powinna być przegotowana lub przynajmniej odstana, o temperaturze pokojowej. Do podawania wody proponuję poidła działające dzięki różnicy ciśnień w pojemniku na wodę i miejscu z którego papugi piją, które pozwalają na utrzymanie wody w czystości, nie polecam wstawiania do klatki wody jedynie w talerzykach lub miseczkach, ponieważ nierozłączki kąpią się w niej, bardzo ją brudząc. Wodę należy zmieniać codziennie, myjąc przy tym dokładnie poidło, w nieświeżej wodzie rozwijają się bowiem bakterie rozkładające resztki pokarmu spłukane z dziobów. Zamiast wody możemy poić papugi słabą, niesłodzoną herbatą lub naparem z rumianku, zwłaszcza przy kłopotach żołądkowych.

Różne dodatki

pokarm wysokobiałkowy (gotowane jajka kurze, świeży twaróg, larwy mączlików), potrzebne szczególnie w czasie składania jaj i karmienia piskląt

kawałki suchej bułki, zdrewniałe gałązki, kolby dla papug, które umożliwiają nierozłączce ścieranie ciągle rosnącego dzioba

wapno pod postacią wyparzonych skorupek jajka, muszli mątwy (sepia), kostek wapiennych potrzebnych do budowy kośćca i piór ptaszka. Preparaty zawierające sztuczne barwniki wcale nie mają lepszych właściwości niż zwykłe. Wapienne serduszka spryskane czerwonym lakierem samochodowym nie smakują nierozłączkom.

dodatki witaminowe, które należy stosować ostrożnie, ponieważ większość mieszanek ziaren jest już witaminizowana. Papugi mogą się obejść bez nich jeśli podajemy im dużo owoców i warzyw.

czysty piasek, kawałki skorupek jajek pomagają papugom w trawieniu zastępując zęby, których nierozłączki nie posiadają.

WSZYSTKO O PAPUŻKACH NIEROZŁĄCZKACH

Nierozłączki to małe, kolorowe papugi środkowej Afryki i Madagaskaru. Ich nazwy we wszystkich językach pochodzą od zachowania samca i samicy z dobranej pary - przytulają się, czeszą sobie nawzajem piórka. Łacińska nazwa Agapornis pochodzi od dwóch słów: (gr.) agapein - kochać i (łac.) ornis - ptak. W innych językach nierozłączki to : (ang.) lovebirds, (niem.) unzertrennliche, (franc.)  inseparables, (ros.) nierazłucznyje. Nie jest jednak prawdą, że po śmierci jednego z partnerów drugi umiera z tęsknoty lub już nigdy nie łączy się z innym. Nierozłączkami nazywane są czasami także papużki faliste, osobiście tego nie popieram. Prawdziwe nierozłączki mają od 13 do 17 cm długości, krótki ogon i skrzydła oraz krępe ciało. Dziób nierozłączek jest haczykowato zagięty, czerwony lub żółty, u młodych ptaków może być brązowy. Podstawowym kolorem wszystkich naturalnych form nierozłączek jest zielony. U mutacji - odmian barwnych może to być także niebieski, żółty, biały.

Ptaki te posiadają, podobnie jak u inne papugi, specyficzne ustawienie palców - dwa środkowe do przodu, a dwa brzegowe do tylu, co zwiększa chwytność kończyn. Nierozłączki wydają z siebie różne dźwięki, których można tutaj posłuchać. Odzywają się wtedy, gdy druga jest poza zasięgiem wzroku, po przebudzeniu i przed zaśnięciem oraz wtedy, gdy usłyszą innego ptaka zza okna. Nie jest rzadkością nierozłączka potrafiąca powtórzyć kilka ludzkich słów. Cztery gatunki ( Fischera, czarnogłowa, niassa i czarnolica) posiadają białą otoczkę wokół oczu. Łatwe krzyżowanie się tych czterech gatunków niewoli, sporadyczne przypadki takich zdarzeń w przyrodzie oraz płodność mieszańców pozwalają niekiedy twierdzić, że są to jedynie 4 podgatunki tego samego gatunku. Niestety pogląd ten doprowadza do masowego krzyżowania gatunków nierozłączek i zmniejszenie liczebności ptaków "czystej krwi". Odkryto dziewięć gatunków nierozłączek (stare nazwy w nawiasach): czerwonoczelne, czarnogłowe, rudogłowe (Fischera), siwogłowe, czerwonogłowe, górskie (czarnoskrzydłe, taranta), krasnogłowe (niassa), czarnolice oraz obrożne (liberyjskie).

Mimo niewielkich rozmiarów nierozłączek prezentują one już model zachowania większych papug. Zazwyczaj biegają po klatce, wspinają się po drabinkach i szukają pokarmu. Rzadko kiedy spokojnie siedzą na patyku, wolą zwisać głową w dół zaczepione o druty klatki. Wypuszczone nie latają zbyt długo, biegają po podłodze lub zrzucają z półki pudełka od kompaktów. Bardzo lubią także obserwować co się dookoła dzieje z najwyższego miejsca w pokoju. Najzabawniejszą czynnością nierozłączek jest kąpiel, której dokonać mogą w wazonie z kwiatkami lub w szklance z herbatą, należy więc uważać, aby w pokoju podczas wypuszczania papug nie było naczyń z gorącymi płynami. Nie należy wstawiać do klatki pojemników na wodę do kąpieli, bowiem woda bardzo szybko się w nich wychładza, a papużka kąpie się tam bardzo często, co może prowadzić do przeziębienia. Moim zdaniem najlepszym rozwiązaniem jest wystawiony na czas sprzątania klatki spodek z letnią wodą. Trzeba także pamiętać, że przy tej wspaniałej zabawie nierozłączki strasznie chlapią.:-)

Mając już papużkę, lub kupując ją właśnie, mamy nieodpartą pokusę aby dowiedzieć się czy to chłopczyk czy dziewczynka. U nierozłączek z białym pierścieniem dymorfizm płciowy jest bardzo niewielki i polega głównie na różnicy w kształcie głowy, która u samca jest nieco dłuższa i kanciasta na potylicy, podczas gdy u samicy z tyłu jest zaokrąglona, co przedstawia rysunek. Samica jest także nieco większa. Nasilenie tych cech jest zależne od gatunku i wieku ptaka. Gatunki nie posiadające białej otoczki zazwyczaj posiadają dodatkowe cechy pozwalające na rozróżnienie płci i zwykle jest to różnica ubarwienia głowy. Inna metodą jest badanie chromosomów komórek pobranych z rosnących piór lub krwi. U ptaków, podobnie jak u węży, układ chromosomów płci typu "XX" (poprawnie WW) determinuje płeć męską, a układ "XY" (WZ) żeńską. Ten sposób determinacji płci odróżnia ptaki od innych zwierząt kręgowych. Ma to znaczący wpływ na ujawnianie się cech sprzężonych z płcią.

Pierwszy gatunek nierozłączek (czerwonogłowa) został odkryty przez Karola Linneusza w 1758r. Od połowy XIXw., zgodnie z panującą wtedy modą na egzotyczne zwierzęta, zaczęto sprowadzać pierwsze okazy nierozłączek do Europy. Ptaki te bardzo podobały się ówczesnym Europejczykom toteż import z Afryki był prowadzony na masowa skalę. Przykładem może być fakt, że wciągu czterech tygodni 1929r. zostało schwytanych 16,000 ptaków. Z tego powodu część gatunków nierozłączek wpisano do rejestru zagrożonych wyginięciem. Jest prawdopodobne, że ilość nierozłączek czarnolicych przebywających na wolności (10,000) jest mniejsza od przebywających w niewoli. Teraz wywóz nierozłączek z Afryki jest ograniczony, a prawie wszystkie nierozłączki w sklepach pochodzą od hodowców.